اتاق

اتاق. اِما دون اِهو. ترجمه علی قانع

نقد رمان اتاق نوشته ی اِما دون اِهو

نقد رمان اتاق : فرهنگ و وضعیت اسفناک حقوقی کودکان در امریکا

زنی ١٩ساله توسط مردی "نیک پیر" دزدیده می شود و به مدت ٧ سال در اتاقی محبوس می شود زن با کمک پسر بچه اش نجات پیدا می کند.

رمان ٣٥٠صفحه ای داستان روزهای زندانی شدن زن دراتاق و بعد فراردرمانشان است.نویسنده ریز ترین جزئیات زندگی زن و کودک را ترسیم کرده است. در هر دو موقعیت زمانی و مکانی.

کتاب تنها روایت سختی های زندگی آنهاست و البته تدبیرهایی که زن به کار می برده تا بتواند امید را در دل خودش و بچه زنده نگه دارد.

در صفحه ٢٦٤ اشاره می کند به وضعیت اسفناک حقوقی کودکان در امریکا

جاهایی وجود دارد که هر پنج تا بچه در یتیم خانه ها روی یک تخت می خوابند و شب ها دهانشان را با نوار می بندند تا صدایشان درنیاید. بچه های ایی که توسط پدرهایشان هر شب مورد تجاوز قرار می گیرند. بچه های زندانی که آنقدر فرش می بافندتا کور می شوند.

تمام حرف هایی که امریکایی ها و اروپایی ها در مورد رعایت حقوق کودک و سند 2030 برای ارتقاء بچه های دنیا می زنند دروغ است دروغ است دروغ...

در طول داستان زن را مجبور به مصاحبه می کنند تا پول گیرش بیاید و بتواند آینده اش را بگذراند. در مصاحبه به جای آنکه واشکافی کنند که چه فرهنگ مزخرف امریکا چنین منجلابی تولید کرده؛ زن را زیر فشار می گذارند که چرا بچه ات را پیش خودت نگه داشتی و او را که تازه آزاد شده اذیت می کنند که فردایش خودکشی می کند.

امریکا یک کشورنیست که کریستف کلمب کشفش کرده باشد.گم نشده بود بلکه سرخپوست ها انسان هایی بودند که آنجازندگی می کردند. سفید پوستان حمله کردند و کشتند و تسخیرش کردند. نتیجه شد مردمی با فرهنگ وحشی که به گفته خودشان نه به زن نه به بچه نه به.... رحم نمی کند.

در همین صفحه ٢٦٤ نوشته: می دانستید در امریکا ٢٥٠٠٠ نفر در سلول های انفرادی زندان ها، هستند؟بعضی هایشان بیش از بیست سال در زندان به سر می برند.

کاربران اینستا و تل نامردند که این ها را هشتگ نکنند و به اطلاع شیفتگان فرهنگ آن ها و نقادان فرهنگ ایران نرسانند