نقد رمان تب مژگان : بیان مفاسد با وضوح بسیار که هیچ ضرورتی ندارد و فقط ذهن مخاطب را به تصویر سازی می‌اندازد…

نقد رمان تب مژگان ، نویسنده : محمد رضا حدادپور جهرمی

تب مژگان - نویسنده : محمدرضا حدادپور جهرمی

نویسنده تنها نویسنده‌ی آن چه شنیده است می‌باشد، نه هنری در تغییر و تنظیم محتوا به خرج می‌دهد و نه دغدغه‌ای برای بیان درست و به جای حقایق دارد‌؛ گزارشی که انگار موظف است آن را به سمع و نظر خواننده برساند؛ حالا چقدر این گزارش باید ییان شود، چگونه بیان شود؟ چرا بیان شود؟ و می‌خواهیم به خواننده چه چیزی را منتقل کنیم؟ اصلا مد نظر گرفته نشده است و این باعث شده که آسیب جدی به مخاطب وارد می‌شود؛ شاید بزرگترین منفعت این گزارش‌ها این باشد که مردم در جریان دسیسه های دشمن قرار می‌گیرند و قدر و منزلت کشور و سربازانش را بیشتر می‌دانند اما حتی نویسنده خودش را موظف نمی‌داند که چرایی این همه دشمنی با ایران اسلامی و استفاده از خود مردم ایران برای زمین زدن انقلاب را درست تبیین کند.

و اما بیان مسائل جنسی در کتاب........

کسی با صحبت در مورد مسائل جنسی آن هم در چهارچوب خودش بحثی ندارد.

بحث سر این است که در این رمان مرتبا صحنه های خیلی بد جنسی را توصیح می دهد، زمانی که به لحظات حساسش میرسد چند تا نقطه می گذارد و می گوید ببخشید بیشتر نمی توانم بگویم.، ذهن جوان و نوجوان ادامه مطلب را به بدترین وجه ممکن میسازد ......یکی از مشکلات این رمان اینه

اما آیا بیان ریز جزییات درست است؟

قطعا خداوند در قران این‌گونه داستان نمی‌گوید و پرده‌ی حیا را نمی‌درد.

دوستانی که استناد به قران کرده‌اند امشب نگاهی به داستان یوسف بیندازند و ببینند که هیچ توصیف تحریک آمیزی نیست و یوسف پیامبر چگونه برخورد کرده است و خداوند چگونه بیان می‌کند.

بیان مفاسد با این وضوح ضرورتی که ندارد هیچ، بلکه ذهن‌های مخاطبین را به تصویر سازی می‌اندازد و ضررش بیشتر از منفعتش است.

این‌که دشمن برای جوانان و امنیت سیاسی و اقتصادی و فرهنگی ما برنامه دارد اصلا غریب نیست‌

موسسه کیهان در کتاب‌های نیمه پنهان به خوبی این‌ها را به تصویر کشیده است، از جمله کتاب‌های

طریقت تزویر

سایه شوم

مسلخ عشق

فریب

و....

و هنوز هم فکر می‌کنم نویسنده می توانست با قدرت ذهن و قوت این صحنه ها را ...؛ هر چند که اگاهی جمعی در برداشته باشد.

حجره ی پریا

نویسنده: محمدرضا حدادپور جهرمی

انتشارات: مصلی

نقد رمان حجره ی پریا

نقد رمان حجره ی پریا : داستانی با ظاهر اجتماعی، باطن امنیتی سیاسی و ظاهر و باطنش، فریاد تهاجم فرهنگی

حجره ی پریا داستانی چند بعدی است و اگر منصفانه بخواهد در ترازوی نظر بنشیند، باید از تمام زاویه ها مورد بررسی قرار بگیرد.

ظاهر داستان اجتماعی است، باطنش امنیتی سیاسی است.

ظاهرش و باطنش، فریاد تهاجم فرهنگی است.

توهم دشمن، توهم این که برای براندازی ما دارند برنامه دقیق و همه جانبه می چینند، توهم این که ما اینقدر مهم هستیم که زمین و آسمان را به هم بدوزند تا ما را از بین ببرند شاید توسط عدهای مورد تمسخر قرار بگیرد اما حقیقت مثل روز روشن است و انکار نشدنی است. این دست مطالب باید به گوش نسل امروز برسد تا بخوانند و از خواب خرگوشی بیرون بیایند.

اما بعد....

نگاه منتقدانه و شجاعانه ی نویسنده به فضای خواب آلود طلبگی، به دور از تعصب و با چشم تیزبین و دل دردمند قابل تقدیر است و صد البته درست، چه اگر حوزههای علمیه و طلاب ما وظیفه ی تبلیغی و تبشیری خود را متناسب با زمانه و با روحیه ی انقلابی انجام داده بودند، فی الحال اینطور نبود که هفتاد در صد جامعه را ماهواره گرفته باشد و زیر 40 درصد از جوانان شیعه نماز بخوانند و ایران اولین کشور دارد کننده لوازم آرایشی باشد چه برسد به فضای مجازی که خود قصه و غصه دیگری است و حوزه ی علمیه عقب است از همت بلند جوانان غیور ما.

واقعیت موجود حوزه های خواهران اسفناک تر از اینی است که نویسنده ترسیم کرده است، چه این که خواهران طلبه ای که برای سند 2030 امضاء جمع میکردند توسط مسئولین حوزه خواهران مورد توبیخ قرار گرفتند و امضاء و ... تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل ...

از نظر امنیتی هم که وقتی بزرگِ تشخیص مصلحت، میگفت تسلیحات نظامی نمیخواهیم و بزرگِ دستگاه اجرا نیروی نظامی را تحقیر میکند و بزرگِ دستگاه اطلاعات فقط به خاطر اینکه سید است وزیر اطلاعات شده است نه به خاطر توانمندی اش خب جاسوس ها می آیند و می روند و می مانند همین جوان های مظلومی که جان بر کف نظام را نگه داشته اند ... هر چند خوب بود و جا داشت نویسنده با سرعت نگذرد از این مقوله و کمی بیشتر به این درد بپردازد.

به هر حال کوتاه سخن اینکه حجره ی پریا، نه اولین پرونده ی امنیتی ما و نه پیچیده ترین آنهاست.

نه سربازان گمنام امام زمان(عج) کارشان به این سادگی است و نه ما مطلعیم که دشمن چه کرده و چه ها دارد می کند.

نه مسئولین ما که عده ای شان نفوذی هستند کوتاه می آیند، مگر به قیمت تغییر حکومت و نه مردم ما میگذرند این اتفاق بیفتد.

نه دشمن را باید دست کم گرفت و نه دوست را تنها گذاشت.

نه می شود بی خیال نظام جمهوری اسلامی شد و نه خدا ما را میبخشد اگر سرمان گرم زندگی خودمان باشد فقط

و نه آقای حدادپور حاضر است کمی، فقط کمی قلمش را بهتر کند و این رمانها را سر و سامان بهتری بدهد که حیف نشود.

تا اعتراض هم میکنی در کانالش رای گیری راه می اندازد. کلا ما طلبه ها نقد پذیر نیستیم، و الا اوضاع مملکتمان اینطور نبود...

نقد کتاب های این نویسنده ادامه دارد....با ما همراه شوید